حفظ بناهای تاریخی-زیارتگاهی، حفظ هویت فرهنگی

چگونگی حفظ هویت تاریخی ، فرهنگی در شهرهای مدرن یا شهرهای درحال پیشرفت، دغدغه‌ای است که نه

تنها در ایران که حتی در کشورهای دارای بناها و بافتهای تاریخی اندک نیز وجود دارد.

بناهای تاریخی زیارتگاهی چه در تپه‌ها و قبرستان‌های روستاهای دور افتاده که از دوران ایلخانی و سلجوقی

به یادگار مانده باشند و چه در وسط شهرهای بزرگ به جای مانده از زمانی نزدیکتر به ما، همگی ارزش تاریخی

، فرهنگی و هویتی را برای بازدیدکنندگان تعریف میکنند.

در این میان بناهای تاریخی - زیارتگاهی علاوه بر اهمیت کالبدی و تاریخی شان ، دارای ارزشهای معنوی ،

فرهنگی و اجتماعی نیز می باشند که نیازمند شرایط خاصی جهت تداوم حیات خود هستند.

با توجه به اینکه هر بنائی در ارتباط و در تاثیر متقابل با محیط اطرافش می باشد ، لزوم حفظ هویت تاریخی

محیط پیرامونی این بناها اصل مهم در حفظ هویت تاریخی ، فرهنگی بناهای زیارتگاهی خواهد بود.

بناهای زیارتگاهی جائی هستند که یگانگی فکری ، فرهنگی و هویتی در آنها به وقوع می پیوندد و لازمه حفظ

این یگانگی در درجه نخست حفظ کالبد و سپس روح مکان می باشد .

اهمیت حفظ بناهای تاریخی زیارتگاهی در اینجاست که برخی از بناهای تاریخی در طی زمان و بر اثر پیشرفت

تکنولوژی عملکرد خود را از دست داده ، متروک شده و تخریب می گردند مثل کاروانسراها ؛ ولی بناهای مذهبی

به خاطر جنبه اعتقادی و معنوی نه تنها عملکرد خود را از دست نمی دهند بلکه باعث رونق فرهنگی ، اجتماعی

و اقتصادی منطقه نیز می باشند و بعضاً بخاطر مجاورت با برخی تاسیسات و فضاهای زیستی باعث تداوم

حیات آنها نیز می گردند ، که این مسئله ارزش بناهای زیارتگاهی را دو چندان می کند.